Çarşamba, Eylül 16, 2009

Daldan Dala

Bugünlerde hislerim karman çorman. Devamlı içime attıklarımın yanı sıra pms'in katkısı da büyük. Alınganlığımı kontrol edemediğim bu dönemlerde herşeyi batırmakta üzerime yoktur. Bu sefer toparlanmam bir tokatla oldu. Tokat acı bir haberle patladı. Kuzen doğumda bebeğini kaybetmiş. Bu son bir sene içinde ailede kaybettiğimiz ikinci bebek. Ben bu kadar dağılırken onların yürek nasıl dayanacak bilemiyorum.

İlk kaybı yaşayan öteki kuzen şimdi yine hamile, altıbuçuk ayı doldu. Bütün ailenin aklı onda, kalbi onunla. Dün telefonda konuştuk havadan sudan. İyi toparladı kendini, umarım herşey yolunda gidecek bu sefer.

Bütün bunlar üzerine yine kızdım kendime. Sevdiğim insanların kıymetini kendilerine göstermeyişime. Sonra uzun zamandır konuşmadığım aile bireylerini aradım. Teyzelerimi, halamı, diğer kuzenleri. İster istemez ölümü düşündüm yine. Başıma birşey gelirse evim temiz, çamaşır yok diye sevindim. Aptal konumuna düşmek pahasına, söylemeye çekindiğim duyguları söylesem mi diye düşündüm. O noktada durdum.